- dojście
- aderim
Słownik Polsko-Albański. 2007.
dojście
Look at other dictionaries:
dojście — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n III, blm, {{/stl 8}}{{stl 7}}od cz. dojść. {{/stl 7}}{{stl 20}} {{/stl 20}} {{stl 20}} {{/stl 20}}dojście II {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n III, lm D. dojść {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}}… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
dojście — n I 1. rzecz. od dojść Dojście do pracy, do szkoły trwało pół godziny. 2. lm D. dojść «ostatnia część drogi prowadzącej do czegoś, dostęp do czegoś» Dojście do rzeki, do sadzawki. Dojście do miasta, do twierdzy. przen. a) «przedostanie się,… … Słownik języka polskiego
aprosza — ż II, DCMs. aproszaszy; lm D. aproszaszy zwykle w lm «kręte, zygzakowate rowy oblężnicze, umożliwiające atakującym dojście do obleganej twierdzy; przykopy» ‹fr.› … Słownik języka polskiego
barykadować — ndk IV, barykadowaćduję, barykadowaćdujesz, barykadowaćduj, barykadowaćował, barykadowaćowany «budować barykady w celu utrudnienia przejścia nieprzyjacielowi, tarasować, zamykać drogi, przejścia» Barykadować ulice, dzielnice. Barykadować domy.… … Słownik języka polskiego
dobiegowy — przym. od dobieg ∆ wojsk. Rów, przekop dobiegowy «rów umożliwiający dojście do stanowisk ogniowych położonych w zasięgu ognia nieprzyjaciela» … Słownik języka polskiego
niedogodny — niedogodnyni «nieodpowiedni pod jakimś względem; niewygodny, uciążliwy» Niedogodne dojście. Niedogodne warunki, raty … Słownik języka polskiego
prowadzić — ndk VIa, prowadzićdzę, prowadzićdzisz, prowadzićwadź, prowadzićdził, prowadzićdzony 1. «wieść kogoś, coś do jakiegoś miejsca, do celu; przeprowadzać kogoś, kto nie zna drogi albo sam iść nie może, wskazywać komuś drogę» Prowadzić dziecko za rękę … Słownik języka polskiego
przystęp — m IV, D. u, Ms. przystęppie 1. blm «możność dojścia, dotarcia do czegoś; dojście, dostęp» Przystęp do rzeki. Łatwy, trudny przystęp do czegoś. Wojska broniły przystępu do miasta. 2. blm pot. «nawiązanie, możność nawiązania kontaktu, stosunków z… … Słownik języka polskiego
torpedować — ndk IV, torpedowaćduję, torpedowaćdujesz, torpedowaćduj, torpedowaćował, torpedowaćowany «niszczyć, zatapiać statek torpedą» przen. «utrudniać, uniemożliwiać dojście do skutku, realizację czegoś» Torpedować próby porozumienia. Torpedować czyjeś… … Słownik języka polskiego
wieść — I ż V, DCMs. wieśćści; lm MD. wieśćści książk. «wiadomość, często nie sprawdzona na temat faktu lub wypadku; pogłoska, fama» Alarmująca, nagła, pomyślna, smutna, tragiczna, dobra, zła wieść. Odebrać, otrzymać wieści od kogoś. Brak o kimś, o czymś … Słownik języka polskiego
za- — 1. «przedrostek tworzący czasowniki od innych czasowników, nadający im następujące znaczenia» a) «osiągnięcie skutku czynności, rezultatu (też częściowego), wyczerpanie zakresu, dojście do największego nasilenia czynności, stanu, np. zabić,… … Słownik języka polskiego
